Na een paar (corona)jaren radiostilte, voel ik dat het tijd is weer energie te steken in Bij Hannah, in mijn ondernemerschap. Dus ben ik begonnen met podcasten (daarover binnenkort vast meer). Maar ik ben ook even terug bij mijn ‘startgevoel’. Een gesprek gisteren, met een nieuwe klant, een startende ondernemer, bracht veel goede herinneringen naar boven. Hoe ben ik ooit gestart? Wat waren mijn vragen? Hoe zocht ik mijn weg? Ik schreef er destijds een blog over. Elke stap, de zoektocht, de ontdekkingen, de echte start, mijn missie. Prachtig trouwens om te ontdekken dat veel dingen die ik toen beschreef, nog steeds voor mij gelden. ik was het hooguit een beetje kwijt.

Voor iedereen die mijn startblog nog niet kende, voor iedereen die ook wil starten en voor anderen die mijn startverhaal gewoon leuk vinden: hier mijn schrijfsel uit die tijd . Het zet mij weer op mijn spoor. Jou misschien ook. 🙂

Iedereen ZZP’er

Het is, denk ik, alweer zo’n twintig jaar geleden, dat ik tijdens een bijeenkomst voor HR- professionals verrast werd door een prikkelende presentatie van Huub van ’t Hek (ja de broer van). Los van het feit dat hij de scherpte en humor met zijn broertje deelde en ook nog eens leuke anekdotes kon vertellen over het koninklijk huis, schudde hij me vooral wakker met zijn visie op de werkende mens.

Wij kregen er van langs als HR-profs. Wij faciliteerden de moderne slavernij en het zou niet lang meer duren of we zouden compleet overbodig zijn. Over twintig jaar zou het afgelopen zijn met deze slavernij. Weg met de managers, de HR-baasjes, de chefs en andere hiërarchische structuren. Over twintig jaar zou iedereen zelfstandig zijn, iedereen eigen baas, van de topprofessionals tot de telefoniste. Over twintig jaar zou iedereen ZZP’er zijn! (Ik citeer nu even uit mijn herinnering en het is lang geleden, dus misschien was zijn verhaal iets anders, de strekking was echter duidelijk.)

Zijn verhaal raakte mij diep in het hart. Hij gaf woorden aan wat ik altijd al voelde. Vanaf het moment dat ik in de werkende wereld stapte, snapte ik niks van de systemen en structuren binnen die wereld. Ik begreep niet dat iedereen zich in een hokje liet duwen, een stropdas droeg, keurig van 9 tot 5 aanwezig was, zich liet koeioneren door gefrustreerde baasjes en de verantwoordelijkheid voor werk en resultaten bij voorkeur bij een ander neerlegde.

Ik was lichtelijk anarchistisch aangelegd, dus ik klokte demonstratief in het rood, weigerde me te kleden in het kantooruniform, behandelde mijn bazen als mijn gelijke en bemoeide me met zaken die niet in mijn functiebeschrijving stonden. Vaak kwam ik er een hele tijd mee weg, maar uiteindelijk belandde ik steeds weer bij het punt dat ik ‘uitstekend werk deed, een originele en creatieve bijdrage leverde, maar niet paste binnen de organisatie’. En steeds was er wel weer een manager, directeur of andere (ook licht recalcitrante figuur) die me toefluisterde toch vooral mijn eigen stijl te houden, het was een goede! Na zo’n vijftien jaar werken in vijf verschillende banen, besloot ik het vuurtje, dat ontstaan was na het verhaal van Huub van ’t Hek, op te stoken. Ik werd ZZP’er (avant la lettre). Ik startte als zelfstandig communicatieadviseur. Eindelijk echt zelf bepalen wanneer ik werkte, geen bazen meer die van mening waren dat ik mijn werk op hun manier moest doen, zelf verantwoordelijk zijn voor mijn resultaten, al mijn talenten benutten, vrij! Ik ging het werk doen dat echt bij mij paste, sterker nog, dat bij mij hoorde, dat op mijn lijf geschreven was. Dacht ik. Een kleine vier jaar lang was ik een trotse zelfstandige.

Had ik nu mijn droombaan gevonden? Ja, ik was vrij om mijn eigen werktijd te bepalen. Ja, ik kon (een deel van) mijn talenten benutten. Ja, ik nam alle verantwoordelijkheid voor mijn resultaten, met de lusten en de lasten, en kon er een goed belegde boterham van eten. Ja, er was geen baas meer die mij vertelde hoe ik mijn werk moest doen. Ja, maar…. Ik vond het vaak verdomd eenzaam, zo zonder collega’s.  Ik miste mijn sparringpartners en ik miste ook het echte teamwerk. En dat voluit kunnen doen wat bij je hoort, dat viel toch ook nog wel tegen. Uiteindelijk kwam het toch vaak neer op de bekende kunstjes: hup daar heb je weer een nieuwsbrief, website, feestje, jaarverslag of ander mooi gelikt communicatiemiddel. Enne … geen bazen? Oké, je bepaalt zelf voor wie je werkt, maar de klant is koning en er moet wel brood op de plank komen.

Toen ook de economie een flinke dip maakte (after 9/11), besloot ik weer terug te keren naar een vaste baan. En nog een baan, en nog een. En weer bekroop me met grote regelmaat het gevoel dat het niet klopte. Dat werk anders moest kunnen. Vorig jaar (toen ik door de crisis afscheid moest nemen van de baan die aardig op mijn lijf geschreven was), begon mijn ZZP-bloed weer te kriebelen. Maar deze keer zou ik het anders doen. Ik zou niet meer in mijn uppie gaan werken. Ik zou een samenwerkingsverband creëren. Met een stel andere talentvolle en inspirerende professionals. UltiMaten zouden we zijn: de Ultieme Maten, die voor elkaar de broodnodige sparringpartner zouden zijn, die samen superopdrachten zouden kunnen verwezenlijken en die het zelfstandige leven tot een feestje zouden maken. Samen zouden we een nieuwere manier van werken mogelijk maken. Weg van de vaste werktijden, bureaucultuurtjes, bazige baasjes, en met veel plezier verantwoordelijk voor onze eigen resultaten. Met de lasten maar vooral ook de lusten.

Ik schrijf najaar 2009. De crisis raakt de samenleving harder dan we ooit hadden kunnen vrezen, de ene ZZP’er na de andere ZZP’er legt het loodje. En intussen komt er een baan langs bij een gigabedrijf waar ze net begonnen zijn met de invoering van Het Nieuwe Werken. En ik mag daar als communicatieadviseur mijn steentje aan bijdragen. Het Nieuwe Werken! Werken op het moment dat jou dat het beste uitkomt. En op de plek waar jij je het prettigst voelt. Afgerekend worden op resultaat in plaats van op aanwezigheid. Vrijheid. Ik kon de verleiding niet weerstaan, zette mijn UltiMaten in de koelkast en dook in de wereld van Het Nieuwe Werken. En in de wereld van risk en compliance, van informatiebeveiliging, en van grootscheepse cultuur- en organisatieveranderingen.

Dat ik ook hier echt niet op mijn plek zat, was me al heel snel duidelijk. Maar ik heb wel van binnenuit mogen ervaren hoe Het Nieuwe Werken werkt. En hoe het ook niet werkt. Het heeft me overtuigd dat daar ergens mijn toekomst ligt. Bij het Nieuwe Werken maar dan anders. Nog Nieuwer Werken. Het Ultieme Nieuwe Werken. Noem het ‘iedereen ZZP’er’.

De visie van Huub van ’t Hek, zal waarschijnlijk ook de komende twintig jaar nog geen werkelijkheid worden. Maar voor mij staat nu wel vast dat ik al mijn energie, al mijn talenten, al mijn creativiteit en al mijn anarchisme in wil zetten om degenen die de stap zetten naar het ZZP-schap te helpen hun droom werkelijkheid te maken.

Over de bestemming en de route

Als je weet wat je bestemming is, dan wordt het bepalen van de route een makkie. Oké, misschien iets te kort door de bocht. Ook bij het bepalen van de route kom je natuurlijk regelmatig tegen verleidelijke zijwegen tegen. Maar toch.

Afgelopen vrijdag vertelde ik mijn lief dat ik weer een sprongetje voorwaarts had gemaakt. Ik was in een aardige hoerastemming omdat het allemaal voor mij steeds duidelijker, concreter wordt. ‘Lees mijn laatste schrijfsel maar’. Met de nodige tegenzin (mijn lief is geen lezer, het is een beeldenman) las hij mijn verhaal. ‘Wat is hier nu nieuw aan’, vroeg hij mij. ‘Waar zit die eyeopener voor jou? En wat vind je nou concreet? Wat ga je nou precies doen?’

Voor mij was het allemaal zo duidelijk. Ik ben een pionier en ik zoek dus altijd nieuwe wegen.  En ik wil doen wat in me opkomt, steeds nieuw, steeds anders maar ook steeds gericht op dat wat ik wil zijn, op wat bij mij hoort. Op dit moment denk ik dan aan bijvoorbeeld het organiseren van social diners, het schrijven van portretten van vrije werkers, het opzetten van een matchbank voor vrije werkers en het ontwikkelen van stappenplannen voor positionering, personal branding en andere communicatietools die vrije werkers sterker kunnen maken. Maar ik wil ook aansluiting zoeken bij de bestaande netwerken binnen de Achterhoek en misschien ook nieuwe netwerken starten. Ik wil samenwerking zoeken met andere vrije werkers en vrije denkers om deze plannen te realiseren.

Ik kan zoveel. Ik wil zoveel. De ideeën waar ik al maanden mee speel, vallen allemaal samen. En dat is wat dat ultieme doel, die bestemming doet. Eigenlijk weet ik best waar ik naartoe wil, maar het voelde steeds als zwalken, als los zand. En nu blijkt dat het klopt, dat het bij me past, bij mij hoort. Mooi dat zo’n ‘simpele’ exercitie als het bepalen van je einddoel, zoveel duidelijk kan maken.

En voor mijn lief is het nu ook duidelijk. ‘Wat ik zo knap vind’, zei hij, ‘is dat het gewoon een geheel wordt. Je koers is gewoon duidelijk en als op de ene manier niet lukt, dan is er wel een ander idee om het mogelijk te maken. Kijk, en dat bedoel ik dus met die bestemming en die route. Voelt goed, tijdens deze heerlijke oktoberdagen.

Geen concurrenten maar bondgenoten

Wie zijn je concurrenten, waar zitten ze, wat doen ze, wat is hun kracht en welke kracht zet jij daar tegenover. Als je een ondernemingsplan schrijft, is een concurrentieanalyse een belangrijk hoofdstuk. Het is een hoofdstuk waar ik veel moeite mee heb, omdat ik eigenlijk niet in concurrenten denk. Of in ieder geval niet in concurrenten WIL denken. Ultieme Nieuwe Werkers geloven in eigen kracht en in samen sterker. Dat staat haaks op de ‘concurrentiegedachte’.

Maar toch, niets menselijks is mij vreemd. Via twitter kom ik op veel blogs van Ultieme Nieuwe Werkers. En als ik lees over wat ze doen en voor wie en met welke passie, dan kan ik heel enthousiast worden, en blij zijn dat er meer mensen zijn die geloven in een nieuwere manier van werken. Maar tegelijkertijd voelt het dubbel: ze doen vaak dingen die ik wil doen en heel vaak hartstikke goed. Het brengt me aan het twijfelen of ik goed genoeg ben om me op ‘die markt’ te storten. Ze voelen een beetje als ‘concurrenten’. Ik merk dat het nog niet vanzelfsprekend gaat, die nieuwe manier van denken en werken. Dat het oude werken nog aardig ingebakken zit.

Vandaag las in een blog van Linda Commandeur dat net jouw unieke combinatie van eigenschappen, zorgt dat mensen je herkennen en onthouden. Ik heb plannen en ambities die voor een stukje hetzelfde zijn als de plannen en ambities van mijn ‘concurrenten’. Maar ik wil het op mijn manier doen, vanuit mijn dromen, vanuit mijn innerlijke vuurtje en met mijn talenten. En daar kan ik me onderscheiden, sterker nog daar kan ik die ‘concurrenten’ aanvullen en daar kunnen we elkaar versterken. Dan zijn we geen concurrenten maar bondgenoten. Samen vechtend voor gemeenschappelijke dromen en elkaar aanvullend vanuit eigen kracht.

Een plan in omgekeerde volgorde

Als je een ondernemingsplan maakt volgens de bekende methode dan komt het financiële hoofdstuk meestal ergens aan het eind. Vanmorgen realiseerde ik me dat ik het eigenlijk andersom heb gedaan: natuurlijk ben ik begonnen met mijn missie, mijn vuurtje, mijn producten en diensten. Maar wat voor mij heel wezenlijk is, is dat ik niet wil gaan voor het grote geld, voor grote winsten en maximale omzetten. Daar liggen niet mijn doelen. Ik ben (een beetje) idealistisch en wil eigenlijk al mijn energie steken in dat waar het werkelijk om draait voor mij: het Ultieme Nieuwe Werken mogelijk maken. Ik wil anderen helpen hun dromen waar te maken, ik wil die nieuwere werkers verbinden, ik wil meewerken aan een maatschappij waar het niet langer draait om het grote geld maar waar mensen in hun kracht kunnen en mogen staan. Dus als het om het financiële plaatje gaat van mijn bedrijf, dan gaat het mij niet om de groei in omzet en winst maar om de groei van ultieme nieuwe werkers.

Maar goed, ik heb wel een huis en een hypotheek en een zoon van 17 die straks gaat studeren. En die mooie pelletkachel van mij moet wel branden.

En het is natuurlijk ook zo, dat als ik in weinig tijd veel verdien, ik veel tijd overhoud om niks te verdienen en al mijn kennis en kracht te delen.

Dat was en is mijn dilemma. Wat moet ik verdienen om de kachel brandend te houden, hoeveel tijd wil en moet ik daaraan besteden, en hoerveel tijd heb ik dan over om te doen waar het allemaal echt om draait?

Waar staan de bomen vol laaghangend fruit?

Fijn hoor, zo’n ondernemingsplan maken. Nog fijner als je dat weet te combineren met een succesplan. Maar, om nou te zeggen dat zo’n plan het makkelijker maakt….

Kijk, ik weet intussen aardig waar ik voor wil gaan. Mijn heilig vuurtje laait huizenhoog. Bij elk gesprek over mijn plannen straal ik. Dus dat zit wel goed. Maar mijn probleem is, dat ik teveel wil, teveel kan, teveel wegen zie die richting mijn doel leiden.

Ik heb de laatste maanden met veel mensen gepraat over mijn plannen. En elk gesprek levert mij weer nieuwe inzichten. Als je je eenmaal openstelt voor nieuw ondernemerschap, dan kan het wel heel erg hard gaan. Het bruist, borrelt, soms kan ik er bijna niet van slapen. Maar tegelijkertijd maakt het me soms bang. Werkt het wel wat ik wil? Ga ik daar mijn klanten wel voor vinden? Er zijn er zoveel die dat ook doen. Word ik echt blij als ik dat ga doen? Gaat me dat niet heel snel vervelen? Moet ik gewoon meegaan met dat ene unieke wilde idee? Moet ik die weg bewandelen die ik nog helemaal niet ken. Een weg begaanbaar maken die er nog helemaal niet is?

Vannacht weer zo’n slapeloze nacht door een teveel aan ideeën. En vannacht een knoop doorgehakt. Elke weg heeft prachtige kanten, maar ook hobbels en valkuilen. Niks mis mee, hoort erbij, maar als je net start is het toch wel prettig eerst een weg te kiezen die een beetje te overzien is. Waar de kuilen goed zichtbaar en dus te omzeilen zijn. Een weg waar de bomen vol laaghangend fruit voor je klaarstaan.

Wat voor mij duidelijk wordt, is dat het nu tijd is echt te kiezen. Ik moet even niet meer open staan voor elk plan dat langskomt, even de verhalen van anderen laten voor wat ze zijn en even heel dicht bij mezelf blijven.

En die andere wegen, die paden die minder vaak begaan zijn, die misschien zelfs nog aangelegd moeten worden. Die paden komen later. Die komen vanzelf. Die komen als ik eenmaal lekker op gang ben. Nu is het tijd om op pad te gaan. En ik begin dus bij dat laaghangend fruit. Zou toch gek zijn, als ik dat liet hangen.

Eindelijk echt NieuwerWerken

Sinds gisteren mag ik me eindelijk echt een Ultieme Nieuwe Werker noemen. Natuurlijk, in mijn hart ben ik dat al mijn hele leven, maar formeel was ik tot gisteren ‘werkeloos’. De afgelopen maanden heb ik me suf gelezen, geschreven, geluisterd en gepraat. De afgelopen maanden heb ik gedroomd over mijn ultieme werk, heb ik plannen bedacht om dat ultieme werk te realiseren, heb ik mijn dromen gedeeld, durfde ik mijn dromen nog groter te maken, ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik echt mijn dromen waar kan maken. En gisteren heb ik de grote stap gezet. Gisteren ben ik officieel gestart met mijn bedrijf Nieuwer Werken. En met dat bedrijf ga ik prachtige dingen doen.

Verbindend in ondernemerschap Nieuwer Werken is verbindend in ondernemerschap. Nieuwer Werken richt zich op zelfstandige professionals (ZP’ers), freelancers, startende ondernemers en andere ondernemende vrije werkers. Ik noem hen de Ultieme Nieuwe Werkers. Ultieme Nieuwe Werkers durven te dromen en durven die dromen waar te maken. Ultieme Nieuwe Werkers kiezen voor vrijheid en verantwoordelijkheid, ze geloven in eigen kracht en weten dat je samen sterker staat. Ultieme Nieuwe Werkers doen met hart en ziel wat bij hen hoort. Ik wil al mijn passie, al mijn kracht en al mijn talenten gebruiken om die Ultieme Nieuwe Werkers te helpen hun dromen te realiseren.

Mijn ultieme werk Ik help Ultieme Nieuwe Werkers hun droom helder te krijgen en ik ondersteun deze ondernemers op het gebied van communicatie, social media en personal branding. Ik geef communicatieadvies, organiseer workshops, ben schrijfcoach en socialmediacoach, schrijf kernverhalen en krachtige profielteksten. Daarnaast breng ik deze Ultieme Nieuwe Werkers met elkaar in verbinding door onder meer de organisatie van social dinners. Tenslotte wil ik via publicaties, columns en blogs een bijdrage leveren aan het uitbouwen van een wereld waarin ondernemerschap vanzelfsprekend is.

Van Dromen naar Doen De tijd van dromen is even voorbij. Nu is het tijd om in actie te komen. Ik heb me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, mijn btw-nummer geregeld, een VAR aangevraagd, een zakelijke rekening geopend en ben intussen ook bezig met mijn eerste offerte. Ik bruis. Ik sprankel. Ik geniet. Het is lente!

Mijn blogger’s bock voorbij

“Schrijf je nog wel? Ik zie, sinds je echt begonnen bent, niks meer verschijnen op je blog. Is het nou afgelopen?”

Man je wil niet weten hoeveel ik schrijf. Plannen, verhalen, ideeën, probeersels voor mijn volgende column. Elke dag weer. Maar weet je… ik heb een soort writer’s block. Of meer een soort blogger’s block. Ik durf niet meer zo goed. Ik ben even het gevoel kwijt wanneer de tijd rijp is iets te publiceren. Ik ben opeens bezig met zaken als: ‘wat als de concurrentie nu meeleest?’, ‘wat als ik nu mijn ideeën weggeef?’, ‘wat als het nou onzin is wat ik schrijf?’, ‘wat nou, als ik hiermee klanten wegjaag?’.

Toen ik nog niet echt begonnen was, was de sky the limit, mocht ik schrijven wat ik wilde, was elk plan een superplan, ging het puur om dromen waarmaken.

Maar nu gaat het om echt kijken naar mijn mogelijke klanten. Echt luisteren. Niet egotrippen maar meedenken. Niet dromen maar doen. En tja …, het gaat ook om echt geld verdienen. Want mijn pelletkachel moet blijven branden en ik ben erg blij met mijn huis, mijn keuken en mijn superserre en daar wil ik graag blijven wonen en werken.

Het leven verandert als je echt zelfstandig ondernemer bent. Het leven is niet zoals in mijn dromen. Het is vaak veel beter dan in mijn dromen. Genietend, juichend, springend, meer nog, veel meer nog dan ik durfde te dromen… Maar soms word ik wakker met een nachtmerrie. Met hartkloppingen. Vol twijfel. Dat het allemaal onzin is wat ik verkoop. Dat ik keihard door de mand val. Dat die mooie dromen maar heel snel weer in het hokje ‘onhaalbaar’ moeten verdwijnen.

Gelukkig verdwijnt die nachtmerrie weer heel snel als de dagelijkse realiteit en mijn drive om het gewoon te doen, alle twijfels laten verdwijnen. Het schijnt erbij te horen, dat even niet meer geloven in jezelf. Het houdt je scherp. Het zorgt dat je elke dag weer bewust bent van de vraag of je doet wat echt bij je hoort. Of dit is wat je droomde. Of dit is wat het Ultieme Nieuwe Werken moet zijn

Pfff, leuk hoor, Ultieme Nieuwe Werker zijn. Ik geniet me te barsten. Maar jullie hebben gelijk. Het wordt ook tijd dat ik weer eens laat zien wat ik doe en wat ik denk. Dat ik laat zien waarom dit echt het Ultieme Nieuwe Werken is. Dus deze blog houdt zeker niet op. Ik ben net begonnen!

Samen sterker werkt!

Toen ik nadacht over het opstarten van mijn eigen onderneming, waren ‘samenwerking’ en ‘verbinding’ voor mij belangrijke kernbegrippen. Niet voor niets, want toen ik een kleine 10 jaar geleden stopte met MIKADO, mijn vorige en eerste eigen bedrijf, was de eenzaamheid van het eenpitter zijn een belangrijke reden. Gelukkig leven we in andere tijden. Ik merk dat mijn agenda volloopt met mooie bijeenkomsten en ontmoetingen en ook online kan ik mijn hart ophalen. Eenzaam verpieteren aan je keukentafel is er niet meer bij.

Maar het was niet alleen de eenzaamheid, die mij toen deed besluiten de baan aan te nemen die mij werd aangeboden. Ik miste de mogelijkheid echt te groeien en te ontwikkelen. Als ervaren communicatieadviseur kreeg ik toch vooral de klussen waar ik al zeer ervaren in was. En de (voor mij als raspionier) echt interessante projecten, die gingen aan mijn neus voorbij. Opdrachtgevers vonden het een te groot risico omdat ik eenpitter was. Ik had niet de gevraagde ervaring en ook geen ‘partners’ die dat wel hadden. Kortom, ik managede leuke projectjes, schreef prachtige plannen en voerde ze nog uit ook. Ik deed wat ik al jaren deed, en voor mijn gevoel kwam ik geen stap verder.

Prachtige hoogten Dus in mijn nieuwe onderneming wil ik het anders doen. En na een eerste start van zelf uitzoeken, lijkt nu de tijd rijp iets te doen met deze kernbegrippen van het ultieme nieuwe werken:  samenwerken en verbinden, samenwerkingspartners zoeken voor mezelf, maar ook voor anderen. Nieuwe werkers, zelfstandige professionals en andere ondernemers met elkaar in contact brengen, omdat ze elkaar iets te bieden hebben. Krachten bundelen, samen groeien tot prachtige hoogten, dat is waar het in het ultieme nieuwe werken echt om draait. En dat is waar ik mijn energie echt op wil richten. Omdat je samen wel die vernieuwing tot stand kunt brengen. Omdat een ander je uit jouw comfortabele zone kan halen en echt uit kan dagen. Omdat ideeën makkelijker ontstaan als je er samen over denkt en praat en omdat je samen die ideeën ook veel makkelijker echt kunt realiseren.

Ondernemerschap Ik zoek naar mogelijkheden voor samenwerking en verbinding en het mooie is, dat ik dat niet alleen hoef te doen. Ik ontdek hier in de Achterhoek prachtige initiatieven die puur gericht zijn op het versterken van (startende) ondernemers. Het Centrum voor Jong Ondernemerschap als werkplek voor ondernemende studenten én voor ondernemers die jong zijn in hun ondernemerschap. Het prachtproject ‘IkStartSmart’ waar starters een echte steun in de rug krijgen, via coaching, trainingen en netwerken. Twee ijzersterke jonge honden, echt jonge ondernemers, die de kracht van samenwerking als uitgangspunt nemen en een droom over een gezamenlijke werkplaats met prachtige mix van allerlei professionals, gewoon realiseren.

Het gebeurt al en het gebeurt steeds meer. En ik kan er zo bij aanhaken, samen met hen verder werken aan mijn dromen en hen helpen hun dromen waar te maken. Het ultieme nieuwe werken bestaat. Het is gewoon een kwestie van doen!