In september 2010 startte ik met bloggen.Iedereen ZZP’er was mijn eerste verhaal. Ik deel het graag nog een keer….. 

Het is, denk ik, alweer zo’n twintig jaar geleden, dat ik tijdens een bijeenkomst voor HR- professionals verrast werd door een prikkelende presentatie van Huub van ’t Hek (ja de broer van). Los van het feit dat hij de scherpte en humor met zijn broertje deelde en ook nog eens leuke anekdotes kon vertellen over het koninklijk huis, schudde hij me vooral wakker met zijn visie op de werkende mens.

Wij kregen ervan langs als HR-profs. Wij faciliteerden de moderne slavernij en het zou niet lang meer duren of we zouden compleet overbodig zijn. Over twintig jaar zou het afgelopen zijn met deze slavernij. Weg met de managers, de HR-baasjes, de chefs en andere hiërarchische structuren. Over twintig jaar zou iedereen zelfstandig zijn, iedereen eigen baas, van de topprofessionals tot de telefoniste. Over twintig jaar zou iedereen ZZP’er zijn! (Ik citeer nu even uit mijn herinnering en het is lang geleden, dus misschien was zijn verhaal iets anders, de strekking was echter duidelijk.)

Zijn verhaal raakte mij diep in het hart. Hij gaf woorden aan wat ik altijd al voelde. Vanaf het moment dat ik in de werkende wereld stapte, snapte ik niks van de systemen en structuren binnen die wereld. Ik begreep niet dat iedereen zich in een hokje liet duwen, een stropdas droeg, keurig van 9 tot 5 aanwezig was, zich liet koeioneren door gefrustreerde baasjes en de verantwoordelijkheid voor werk en resultaten bij voorkeur bij een ander neerlegde.

Ik was lichtelijk anarchistisch aangelegd, dus ik klokte demonstratief in het rood, weigerde me te kleden in het kantooruniform, behandelde mijn bazen als mijn gelijke en bemoeide me met zaken die niet in mijn functiebeschrijving stonden. Vaak kwam ik er een hele tijd mee weg, maar uiteindelijk belandde ik steeds weer bij het punt dat ik ‘uitstekend werk deed, een originele en creatieve bijdrage leverde, maar niet paste binnen de organisatie’. En steeds was er wel weer een manager, directeur of andere (ook licht recalcitrante) figuur, die me toefluisterde toch vooral mijn eigen stijl te houden, het was een goede! Na zo’n vijftien jaar werken in vijf verschillende banen, besloot ik het vuurtje, dat ontstaan was na het verhaal van Huub van ’t Hek, op te stoken. Ik werd ZZP’er (avant la lettre). Ik startte als zelfstandig communicatieadviseur. Eindelijk echt zelf bepalen wanneer ik werkte, geen bazen meer die van mening waren dat ik mijn werk op hun manier moest doen, zelf verantwoordelijk zijn voor mijn resultaten, al mijn talenten benutten, vrij! Ik ging het werk doen dat echt bij mij paste, sterker nog, dat bij mij hoorde, dat op mijn lijf geschreven was. Dacht ik. Een kleine vier jaar lang was ik een trotse zelfstandige.

Had ik nu mijn droombaan gevonden? Ja, ik was vrij om mijn eigen werktijd te bepalen. Ja, ik kon (een deel van) mijn talenten benutten. Ja, ik nam alle verantwoordelijkheid voor mijn resultaten, met de lusten en de lasten, en kon er een goed belegde boterham van eten. Ja, er was geen baas meer die mij vertelde hoe ik mijn werk moest doen. Ja, maar…. Ik vond het vaak verdomd eenzaam, zo zonder collega’s. Ik miste mijn sparringpartners en ik miste ook het echte teamwerk. En dat voluit kunnen doen wat bij je hoort, dat viel toch ook nog wel tegen. Uiteindelijk kwam het toch vaak neer op de bekende kunstjes: hup daar heb je weer een nieuwsbrief, website, feestje, jaarverslag of ander mooi gelikt communicatiemiddel. Enne … geen bazen? Oké, je bepaalt zelf voor wie je werkt, maar de klant is koning en er moet wel brood op de plank komen.

Toen ook de economie een flinke dip maakte (after 9/11), besloot ik weer terug te keren naar een vaste baan. En nog een baan, en nog een. En weer bekroop me met grote regelmaat het gevoel dat het niet klopte. Dat werk anders moest kunnen.

Vorig jaar (toen ik door de crisis afscheid moest nemen van de baan die aardig op mijn lijf geschreven was), begon mijn ZZP-bloed weer te kriebelen. Maar deze keer zou ik het anders doen. Ik zou niet meer in mijn uppie gaan werken. Ik zou een samenwerkingsverband creëren. Met een stel andere talentvolle en inspirerende professionals. UltiMaten zouden we zijn: de Ultieme Maten, die voor elkaar de broodnodige sparringpartner zouden zijn, die samen superopdrachten zouden kunnen verwezenlijken en die het zelfstandige leven tot een feestje zouden maken. Samen zouden we een nieuwere manier van werken mogelijk maken. Weg van de vaste werktijden, bureaucultuurtjes, bazige baasjes, en met veel plezier verantwoordelijk voor onze eigen resultaten. Met de lasten maar vooral ook de lusten.

Ik schrijf najaar 2009. De crisis raakt de samenleving harder dan we ooit hadden kunnen vrezen, de ene ZZP’er na de andere ZZP’er legt het loodje. En intussen komt er een baan langs bij een gigabedrijf waar ze net begonnen zijn met de invoering van Het Nieuwe Werken. En ik mag daar als communicatieadviseur mijn steentje aan bijdragen. Het Nieuwe Werken! Werken op het moment dat jou dat het beste uitkomt. En op de plek waar jij je het prettigst voelt. Afgerekend worden op resultaat in plaats van op aanwezigheid. Vrijheid. Ik kon de verleiding niet weerstaan, zette mijn UltiMaten in de koelkast en dook in de wereld van Het Nieuwe Werken. En in de wereld van risk en compliance, van informatiebeveiliging, en van grootscheepse cultuur- en organisatieveranderingen.
Dat ik ook hier echt niet op mijn plek zat, was me al heel snel duidelijk. Maar ik heb wel van binnenuit mogen ervaren hoe Het Nieuwe Werken werkt. En hoe het ook niet werkt. Het heeft me overtuigd dat daar ergens mijn toekomst ligt. Bij het Nieuwe Werken maar dan anders. Nog Nieuwer Werken. Het Ultieme Nieuwe Werken. Noem het ‘iedereen ZZP’er’.

De visie van Huub van ’t Hek zal waarschijnlijk ook de komende twintig jaar nog geen werkelijkheid worden. Maar voor mij staat nu wel vast dat ik al mijn energie, al mijn talenten, al mijn creativiteit en al mijn anarchisme in wil zetten om degenen die de stap zetten naar het ZZP-schap te helpen hun droom werkelijkheid te maken.